El Calafate en El Chalten
Door: Martine
Blijf op de hoogte en volg tien en ro
07 Februari 2015 | Argentinië, El Chaltén
Lieve allen,
Weer eventjes een update van onze reis. We lopen een paar verslagen achter; we zijn inmiddels al in Australie aanbeland. We beloven plechtig zo snel als het gaat hierna het laatste Zuid-Amerika avontuur te schrijven.
Na onze W-track in het Torre del Paine NP waren we redelijk gesloopt en hebben we de dag erna heel rustig aan gedaan. De daar op volgende dagen zouden we weer terugkeren naar Argentinië. Met de bus trokken we eerst naar El Calafate waarna we door gingen met een andere bus naar El Chalten. Ook dit keer moesten we dus weer over de grens en dat dit een tijdrovende aangelegenheid is, hebben we intussen wel door. Met nog meer stempels in onze paspoorten en uren vertraging kwamen we dan eindelijk aan in El Chalten.
El Chalten is een klein dorp dicht gelegen bij de indrukwekkende bergtoppen Fitz Roy en de Cerro Torre. De volgende dag zijn we met de taxi het Las Glaciares NP ingereden en terug zouden we het stuk gaan lopen. Wat we toen nog niet wisten, was dat dit de langste wandeltocht tot nu toe zou worden. De klim naar de Fitz Roy en de Laguna de los Tres was echt pittig. Een uur lang alleen maar klimmen, terwijl we daarvoor al een paar uur hadden gewandeld. Het uitzicht was het gelukkig meer dan waard. Echt fantastisch mooi! De terugweg viel een beetje tegen omdat dit nog 10 km lopen was terug naar het dorpje. Kwamen op de route nog wel Woody Woodpecker tegen.
De dag er op wilden we graag de Cerro Torre zien. Na een uurtje klimmen kwamen we uit bij een mirador (uitkijkpunt). Je kon hier zowel de top van de Cerro Torre als de top van de Fitz Roy zien. Met de tocht van gister en de W-track in de benen, hadden we geen puf meer om verder te gaan en besloten we terug te gaan en de rest van de dag lekker te relaxen.
Eenmaal aangekomen in El Calafate checkten we daar in in ons nieuw onderkomen; een hosteria boven op de berg met uitzicht op de stad. Super leuk! De eigenaresse maakte zelf het brood, cakejes en allerlei andere lekkere dingen klaar.
Na een heerlijk ontbijt vertrokken we richting de Perito Moreno. De Perito Moreno is de bekendste gletsjer in Argentinie. We gingen eerst naar een uitkijkpunt waar we de gletsjer goed konden zien. Af en toe breken er stukken ijs af en vallen dan in het water. Dit geeft een enorme knal, net vuurwerk. Na dit indrukwekkende schouwspel gingen we voor het echte werk, namelijk hiken op de gletsjer! Met de boot trokken we naar een ander gedeelte van de gletsjer en daar kregen we uitleg van de gids over de gletsjer en over de speciale spikes die je onder je schoenen kreeg aangebonden. Door het fantastische weer en de bizarre omvang van de gletsjer hebben we mooie foto’s kunnen maken. Aan het eind van de route stond er een tafel midden op het ijs, met Whisky (merk was geen mooie drank volgens Arnaud denk ik) waar ‘vers’ ijs, duizenden jaren oud, in werd gehakt. Ouder dan de Whisky dus.
Heel moe, maar voldaan keerden we terug naar El Calafate. Er stond voor morgen geen busreis op het programma maar een vliegreis. Roland heeft ons een busreis van 28 uur bepaard. Was even een misrekening van de reisleidster…hihi!
Ciao
Weer eventjes een update van onze reis. We lopen een paar verslagen achter; we zijn inmiddels al in Australie aanbeland. We beloven plechtig zo snel als het gaat hierna het laatste Zuid-Amerika avontuur te schrijven.
Na onze W-track in het Torre del Paine NP waren we redelijk gesloopt en hebben we de dag erna heel rustig aan gedaan. De daar op volgende dagen zouden we weer terugkeren naar Argentinië. Met de bus trokken we eerst naar El Calafate waarna we door gingen met een andere bus naar El Chalten. Ook dit keer moesten we dus weer over de grens en dat dit een tijdrovende aangelegenheid is, hebben we intussen wel door. Met nog meer stempels in onze paspoorten en uren vertraging kwamen we dan eindelijk aan in El Chalten.
El Chalten is een klein dorp dicht gelegen bij de indrukwekkende bergtoppen Fitz Roy en de Cerro Torre. De volgende dag zijn we met de taxi het Las Glaciares NP ingereden en terug zouden we het stuk gaan lopen. Wat we toen nog niet wisten, was dat dit de langste wandeltocht tot nu toe zou worden. De klim naar de Fitz Roy en de Laguna de los Tres was echt pittig. Een uur lang alleen maar klimmen, terwijl we daarvoor al een paar uur hadden gewandeld. Het uitzicht was het gelukkig meer dan waard. Echt fantastisch mooi! De terugweg viel een beetje tegen omdat dit nog 10 km lopen was terug naar het dorpje. Kwamen op de route nog wel Woody Woodpecker tegen.
De dag er op wilden we graag de Cerro Torre zien. Na een uurtje klimmen kwamen we uit bij een mirador (uitkijkpunt). Je kon hier zowel de top van de Cerro Torre als de top van de Fitz Roy zien. Met de tocht van gister en de W-track in de benen, hadden we geen puf meer om verder te gaan en besloten we terug te gaan en de rest van de dag lekker te relaxen.
Eenmaal aangekomen in El Calafate checkten we daar in in ons nieuw onderkomen; een hosteria boven op de berg met uitzicht op de stad. Super leuk! De eigenaresse maakte zelf het brood, cakejes en allerlei andere lekkere dingen klaar.
Na een heerlijk ontbijt vertrokken we richting de Perito Moreno. De Perito Moreno is de bekendste gletsjer in Argentinie. We gingen eerst naar een uitkijkpunt waar we de gletsjer goed konden zien. Af en toe breken er stukken ijs af en vallen dan in het water. Dit geeft een enorme knal, net vuurwerk. Na dit indrukwekkende schouwspel gingen we voor het echte werk, namelijk hiken op de gletsjer! Met de boot trokken we naar een ander gedeelte van de gletsjer en daar kregen we uitleg van de gids over de gletsjer en over de speciale spikes die je onder je schoenen kreeg aangebonden. Door het fantastische weer en de bizarre omvang van de gletsjer hebben we mooie foto’s kunnen maken. Aan het eind van de route stond er een tafel midden op het ijs, met Whisky (merk was geen mooie drank volgens Arnaud denk ik) waar ‘vers’ ijs, duizenden jaren oud, in werd gehakt. Ouder dan de Whisky dus.
Heel moe, maar voldaan keerden we terug naar El Calafate. Er stond voor morgen geen busreis op het programma maar een vliegreis. Roland heeft ons een busreis van 28 uur bepaard. Was even een misrekening van de reisleidster…hihi!
Ciao
-
07 Februari 2015 - 22:50
Janine:
Lieve Martine,
Zit op de bank wat uit te zoeken en komt jullie verslag binnen. Meteen gelezen en de foto's bekeken. Ben ik nu de eerste die reageert ;) ?!
Echt fantastisch jullie reis! Wat een natuur, adembenemend, dat moet in het echt nog veel meer zijn.
En wat ondernemen jullie veel. Super. Veel plezier weer verder Martine en Roland!
-
07 Februari 2015 - 22:57
Els Anholts:
Was hier natuurlijk niet zo lang geleden ook. Voelde me weer helemaal terug.
Jullie hadden wel meer blauwe lucht.
Veel plezier verder -
07 Februari 2015 - 23:09
Mammanja:
-
08 Februari 2015 - 08:47
Mammanja:
Zit ik een heel bericht te typen, wil ik het plaatsen.......is alleen mijn naam zichtbaar.
Tja , er is dus iets mis gegaan.
Bij jullie gaat gelukkig alles goed!
Het ziet er geweldig uit allemaal, die foto's.......zo ziet het paradijs eruit, denk ik..
Jullie lopen en klauteren wel een marathon zo onderhand, pfffffff.
En nu in Sydney,ENJOY DOWN UNDER! En liefs voor Kate van ons allen hier.
xx -
08 Februari 2015 - 14:00
Tatjana:
De foto's zijn zo mooi, m'n mond viel gewoon open. Tijd gaat snel dat jullie nu alweer in Australië zijn! Maar jullie halen wel echt alles uit de reis, super om te lezen.
xxx -
15 Februari 2015 - 13:02
Ben En Petra :
Lieve Roland en Martine, we genieten inmiddels mee van jullie leuke verhalen en de prachtige foto's. Fijne reis verder. Lieve groeten, Ben en Petra -
16 Februari 2015 - 14:17
Evianne:
Wow tien, ik ga definately die kant op! :) En nu weer in het westerse Australie! Voelt het als thuis komen?
Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
