W-track in Torres del Paine
Door: Roland
Blijf op de hoogte en volg tien en ro
28 Januari 2015 | Chili, Torres del Paine
Na te zijn vertrokken uit Punta Arenas zette ons koers door naar Puerto Natales. Gehucht van niks, met als enige doel om als tussenstation te fungeren voor Torres del Paine. Een prachtig berggebied in de Andes. De uitzichten komen superlatieven tekort, dus bekijk ze zelf vooral op de foto's.
We hebben daar op het advies van collega Brian het zogenaamde W-track gelopen. Een hele bedoeling, wat je bent hier 5 dagen in de middle of nowhere. 75 kilometer afstand. Bergen beklimmen van 914m hoogte. Geen mobiel, geen wifi, enkel bergen, sneeuw, bomen en bloemen. Backpack op de rug van kilo of 15 en slapen op campings in het gebied die alleen te voet bereikbaar zijn.
Een speciaal informatie uurtje was er georganiseerd om te vertellen hoe je het beste de track kon lopen, wat voor eten je moest meebrengen en welke kleren je mee moest. Uiteraard zo min mogelijk, want je draagt alles op de rug. Onderbroeken dus omkeren en binnenste buiten draaien, handdoek delen en 1 paar slippers is voldoende (ik trok dus veel bekijks op de camping met roze slippers met bloemen). Daarnaast moesten we ons vooral voorbereiden op divers klimaat, aangezien dat hier per uur kan draaien. Maar vooral... 'You will get wet'.
Uiteraard alle adviezen in de wind geslagen en met veel te veel bagage (een van ons had zelfs drie truien mee, zal niet bekend maken wie) stapten we in de bus die ons naar een boot bracht. Deze voer ons over een smaragdgroen bergmeer naar ons startpunt. Een verademing om de natuur zo te zien, na 3 jaar in Azie overal rondslingerend afval te hebben ervaren, ze zijn er hier met recht zuinig op.
Als twee moderne Vonn Trapjes hulpelden en sjokten we met onze trekking poles door de Andes in Chili naar onze eerste bestemming Camp Grey. Ohja ho stop; ja, ik zei trekking poles, die zijn dus niet voor 65+ ers die unisex gekleed op zondag in de menopauze van hun leven de Veluwe onveilig maken. Met bergbeklimmen blijken ze verdomd handig, zeker met de rukwinden op kleine paadjes die je zo omver kunnen blazen.
Camp Grey ligt naast een gletsjer, waar het uiteinde een enorme muur van ijs vormt. Daar hebben we in de ochtend op een rotsklif onze zelf gefabriceerde Brinta met thee gedronken. Ontbijt with a view. Vervolgens zijn we weer teruggelopen naar het haventje.
In wandelen kun je ook de karakters van mensen herkennen. Waar Martine een klein dieseltje is, 'gaat wat trager van start maar blijft maar doorlopen', heeft Roland de eigenschap om vooral hard te lopen en dan weer even uit te rusten wachtend op Martine. Je kan dan echter ook mensen kwijtraken. Een verkeerd padje ingeschoten, vond hij het wel erg lang duren tot Martine eraan kwam. Zich beseft hebbend dat hij verkeerd zat, teruggelopen naar het echte pad. Na andere toeristen horen vragen of ik 'Roland, the guy with the red backpack' was en dat 'Martine worried sick was'. Enige sprint erin gezet en trof Martine daarna sip kijkend aan, ze dacht minimaal dat ik van een klif was gevallen.
Tijdens het wandelen waren flesjes spa volledig overbodig. Gletsjerwater kun je blijkbaar drinken en elke watervalletje of beekje vormde een welkome koude dorstlesser. Daarnaast hadden we zakjes wit poeder bij ons die ons weer uren aan nieuwe kracht gaf. Heerlijk die aanmaaklimonade.
Dag drie hebben we Valle Frances beklommen. De eerste dagen hadden we alleen nog maar zon gezien, maar nu hoorde we met strak blauwe hemel toch echt onweer. Blijkt dat stukken afbrokkelende lawine net zo klinkt. Bij het uitzichtpuntje tijdje zitten kijken of het ook zagen, maar dat is helaas niet gelukt.
De laatste dag wilden we graag de hoofdattractie van het park zien; de drie torens. Als je die bij zonsopkomst ziet, komt er een felrode gloed op de bergen, terwijl de rest nog in de schaduw ligt. Een probleempje; zonsopgang is hier om 4.30 en het was anderhalf uur omhoog klimmen. Jawel, we zijn om 2.55 (klinkt nog indrukwekkender dan drie uur) opgestaan en op pad gegaan. Nog even terugrennen voor een extra trui (koud!), die uiteraard 2 minuten later weer in de rugzak verdween (warm!). Onder een bizarre sterrenhemel, had geen idee dat er zoveel sterren zichtbaar waren, waren we aan een barre tocht begonnen.
Voor ons dan een barre tocht, halverwege een stijle klim en we stapje per stapje omhoog gingen sprintte er daadwerkelijk een levende versie van Lara Croft omhoog. Ze spring met beide benen naar rechts over een rots heen. Alsof ze enkel de A-knop van de controller hoefde in te drukken. De batterij van mij controller was echter leeg. We humor dat we haar even later in enige paniek in het bos hoorde roepen, omdat ze de afslag had gemist en verdwaald was (ach, overkomt de beste). Maar ze nam weer een aanloop en vloog in het donker weer omhoog.
Eindelijk aangekomen op de top, waar het schouwspel zich moest vertonen zaten al een dertigtal andere mensen te wachten. Hoewel onze grote ronde gele vriend zich een half uur te laat meldde, was het inderdaad erg mooi om te zien.
Voor het ontbijt kwamen we weer terug op de camping en pakten we onze spullen om de goede kant van de berg, richting beneden, te wandelen. Nog steeds met de zon in de nek, terwijl onze tegenliggers steunend en kreunend de berg beklommen. Alsof de instructeur toch nog zijn gelijk wilde halen, begon het te betrekken toen we de bus instapte en viel er een drupje regen. Maar sorry instructor, You're wrong, we didn't get wet!
Behalve onze eigen foto’s is dit ook een mooie impressie van wat we hebben gezien: http://vimeo.com/46385852
We gaan nu een dagje chillen en dan weer op pad naar Argentinie
We hebben daar op het advies van collega Brian het zogenaamde W-track gelopen. Een hele bedoeling, wat je bent hier 5 dagen in de middle of nowhere. 75 kilometer afstand. Bergen beklimmen van 914m hoogte. Geen mobiel, geen wifi, enkel bergen, sneeuw, bomen en bloemen. Backpack op de rug van kilo of 15 en slapen op campings in het gebied die alleen te voet bereikbaar zijn.
Een speciaal informatie uurtje was er georganiseerd om te vertellen hoe je het beste de track kon lopen, wat voor eten je moest meebrengen en welke kleren je mee moest. Uiteraard zo min mogelijk, want je draagt alles op de rug. Onderbroeken dus omkeren en binnenste buiten draaien, handdoek delen en 1 paar slippers is voldoende (ik trok dus veel bekijks op de camping met roze slippers met bloemen). Daarnaast moesten we ons vooral voorbereiden op divers klimaat, aangezien dat hier per uur kan draaien. Maar vooral... 'You will get wet'.
Uiteraard alle adviezen in de wind geslagen en met veel te veel bagage (een van ons had zelfs drie truien mee, zal niet bekend maken wie) stapten we in de bus die ons naar een boot bracht. Deze voer ons over een smaragdgroen bergmeer naar ons startpunt. Een verademing om de natuur zo te zien, na 3 jaar in Azie overal rondslingerend afval te hebben ervaren, ze zijn er hier met recht zuinig op.
Als twee moderne Vonn Trapjes hulpelden en sjokten we met onze trekking poles door de Andes in Chili naar onze eerste bestemming Camp Grey. Ohja ho stop; ja, ik zei trekking poles, die zijn dus niet voor 65+ ers die unisex gekleed op zondag in de menopauze van hun leven de Veluwe onveilig maken. Met bergbeklimmen blijken ze verdomd handig, zeker met de rukwinden op kleine paadjes die je zo omver kunnen blazen.
Camp Grey ligt naast een gletsjer, waar het uiteinde een enorme muur van ijs vormt. Daar hebben we in de ochtend op een rotsklif onze zelf gefabriceerde Brinta met thee gedronken. Ontbijt with a view. Vervolgens zijn we weer teruggelopen naar het haventje.
In wandelen kun je ook de karakters van mensen herkennen. Waar Martine een klein dieseltje is, 'gaat wat trager van start maar blijft maar doorlopen', heeft Roland de eigenschap om vooral hard te lopen en dan weer even uit te rusten wachtend op Martine. Je kan dan echter ook mensen kwijtraken. Een verkeerd padje ingeschoten, vond hij het wel erg lang duren tot Martine eraan kwam. Zich beseft hebbend dat hij verkeerd zat, teruggelopen naar het echte pad. Na andere toeristen horen vragen of ik 'Roland, the guy with the red backpack' was en dat 'Martine worried sick was'. Enige sprint erin gezet en trof Martine daarna sip kijkend aan, ze dacht minimaal dat ik van een klif was gevallen.
Tijdens het wandelen waren flesjes spa volledig overbodig. Gletsjerwater kun je blijkbaar drinken en elke watervalletje of beekje vormde een welkome koude dorstlesser. Daarnaast hadden we zakjes wit poeder bij ons die ons weer uren aan nieuwe kracht gaf. Heerlijk die aanmaaklimonade.
Dag drie hebben we Valle Frances beklommen. De eerste dagen hadden we alleen nog maar zon gezien, maar nu hoorde we met strak blauwe hemel toch echt onweer. Blijkt dat stukken afbrokkelende lawine net zo klinkt. Bij het uitzichtpuntje tijdje zitten kijken of het ook zagen, maar dat is helaas niet gelukt.
De laatste dag wilden we graag de hoofdattractie van het park zien; de drie torens. Als je die bij zonsopkomst ziet, komt er een felrode gloed op de bergen, terwijl de rest nog in de schaduw ligt. Een probleempje; zonsopgang is hier om 4.30 en het was anderhalf uur omhoog klimmen. Jawel, we zijn om 2.55 (klinkt nog indrukwekkender dan drie uur) opgestaan en op pad gegaan. Nog even terugrennen voor een extra trui (koud!), die uiteraard 2 minuten later weer in de rugzak verdween (warm!). Onder een bizarre sterrenhemel, had geen idee dat er zoveel sterren zichtbaar waren, waren we aan een barre tocht begonnen.
Voor ons dan een barre tocht, halverwege een stijle klim en we stapje per stapje omhoog gingen sprintte er daadwerkelijk een levende versie van Lara Croft omhoog. Ze spring met beide benen naar rechts over een rots heen. Alsof ze enkel de A-knop van de controller hoefde in te drukken. De batterij van mij controller was echter leeg. We humor dat we haar even later in enige paniek in het bos hoorde roepen, omdat ze de afslag had gemist en verdwaald was (ach, overkomt de beste). Maar ze nam weer een aanloop en vloog in het donker weer omhoog.
Eindelijk aangekomen op de top, waar het schouwspel zich moest vertonen zaten al een dertigtal andere mensen te wachten. Hoewel onze grote ronde gele vriend zich een half uur te laat meldde, was het inderdaad erg mooi om te zien.
Voor het ontbijt kwamen we weer terug op de camping en pakten we onze spullen om de goede kant van de berg, richting beneden, te wandelen. Nog steeds met de zon in de nek, terwijl onze tegenliggers steunend en kreunend de berg beklommen. Alsof de instructeur toch nog zijn gelijk wilde halen, begon het te betrekken toen we de bus instapte en viel er een drupje regen. Maar sorry instructor, You're wrong, we didn't get wet!
Behalve onze eigen foto’s is dit ook een mooie impressie van wat we hebben gezien: http://vimeo.com/46385852
We gaan nu een dagje chillen en dan weer op pad naar Argentinie
-
28 Januari 2015 - 20:10
Mammanja:
Oh wat mooi en mooi en mooi!!!
Niet normaal wat jullie zien en meemaken....
xx -
28 Januari 2015 - 20:17
Marianne:
Wederom een fantastisch verrhaal, ben er gelijk ingedoken. Wat een belevenissen en inderdaad zo mooi! Verheug me nu al op het volgende stuk!! Xx -
28 Januari 2015 - 22:05
Tatjana:
Wow, die sterrenhemel van dat filmpje! Alsof het een andere wereld is. Echt absurd.
Roland, je moet Tien niet meer zo laten schrikken hoor!
Verder zijn jullie echt die-hards! Chillse nu :)
xxx -
28 Januari 2015 - 22:54
Helma:
Wauw wat een super gave reis! Krijg helemaal de kriebels:) leuk hoor jullie verhalen! Genieten daar! En wij van jullie verhalen:) xx -
29 Januari 2015 - 13:54
Henny Van Werkhoven:
Heel veel plezier en pas goed op jullie zelf !
Liefs van Gerard en Henny. -
29 Januari 2015 - 14:32
Susan M:
Hi Guys! Wat super om te lezen dat jullie zo genieten! En, prachtig al die foto's!!! X -
29 Januari 2015 - 15:05
Susan:
Wauw, wat een super mooie natuur daar zeg! En waarschijnlijk is het in het echt nog mooier dan op de foto's. Roland moet trouwens wel wat vaker van jouw foto's maken Tien, want ik zie steeds hem op de foto staan ;-) -
01 Februari 2015 - 10:31
Winnifred:
Hoi Martine,
Wat leuk om jullie verhalen te lezen! En wat een mooie foto's... Wens jullie nog een hele fijne tijd met mooie momenten en ervaringen. Groetjes vanuit Amstelveen, Winnifred -
03 Februari 2015 - 12:32
Eric:
Hoi Martine,
Mooie, hele mooie foto's. Wat een prachtige natuur.
En erg leuk om jullie verhalen te lezen.
Heb het goed op jullie reis, ik zal deze leuke weblog vaker bezoeken - om te zien hoe mooi en groot de wereld is.
groetjes uit de Groenelaan,
Eric
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
